Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε
στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1883
Το 1897, με την έκρηξη μιας από τις πολλές εξεγέρσεις εναντίον των Οθωμανών στην Κρήτη, η οικογένεια του Καζαντζάκη μετοίκησε στη Νάξο, όπου και έζησε για δύο περίπου χρόνια.
Ο έφηβος τότε Νίκος φοίτησε στην Γαλλική Εμπορική Σχολή (στο κτήριο που στεγάζεται σήμερα το Αρχαιολογικό μουσείο), όπου και έκανε και τις πρώτες του γνωριμίες με την Δυτική λογοτεχνία.
Την ομορφιά και την ευφορία που βίωσε σ’αυτόν τον τόπο, περιγράφει με γλαφυρό τρόπο στο παρακάτω απόσπασμα από το έργο του «Αναφορά στον Γκρέκο»:
«Γλύκα μεγάλη είχε το νησί ετούτο, ησυχία πολλή, αγαθά τα πρόσωπα των ανθρώπων, σωροί τα πεπόνια, τα ροδάκινα, τα σύκα κι η θάλασσα ήμερη. Κοίταζα τους ανθρώπους, ποτέ οι άνθρωποι αυτοί δεν τρόμαξαν από σεισμό ή από Τούρκο και τα μάτια τους δεν καίγουνταν. Εδώ η λευτεριά είχε σβήσει τη λαχτάρα για τη λευτεριά κι η ζωή απλώνουνταν ευτυχισμένι κοιμάμενο νερό, κι αν κάποτε ταράζουνταν, ποτέ δεν σήκωνε τρικυμία. Ασφάλεια ήταν το πρώτο δώρο του νησιού που ένιωσα περιδιαβάζοντας στη Νάξο, ασφάλεια κι ύστερα από λίγες μέρες ανία. Είχαμε γνωριστεί μ’ έναν πλούσιο Ναξιώτη, τον κυρ Λάζαρο, πούχε ένα θαυμαστό περβόλι στις Εγκαρές, μιά ώρα από τη Χώρα, μας κάλεσε, μείναμε δυό βδομάδες, τι αφθονία, τι δέντρα φορτωμένα καρπό τι μακαριότητα! Η Κρήτη γίνηκε παραμύθι, ένα ανταρεμένο σύννεφο μακρινό, ποτέ τρομάρες κι αίματα κι αγώνες ελευτερίας, τα πάντα έλιωναν και χανόντουσαν μέσα στη νυσταλέα τούτη Ναξιώτικη ευδαιμονία.»
ΑΠΟ - http://www.naxos.gr/gr/
Ο έφηβος τότε Νίκος φοίτησε στην Γαλλική Εμπορική Σχολή (στο κτήριο που στεγάζεται σήμερα το Αρχαιολογικό μουσείο), όπου και έκανε και τις πρώτες του γνωριμίες με την Δυτική λογοτεχνία.
Την ομορφιά και την ευφορία που βίωσε σ’αυτόν τον τόπο, περιγράφει με γλαφυρό τρόπο στο παρακάτω απόσπασμα από το έργο του «Αναφορά στον Γκρέκο»:
«Γλύκα μεγάλη είχε το νησί ετούτο, ησυχία πολλή, αγαθά τα πρόσωπα των ανθρώπων, σωροί τα πεπόνια, τα ροδάκινα, τα σύκα κι η θάλασσα ήμερη. Κοίταζα τους ανθρώπους, ποτέ οι άνθρωποι αυτοί δεν τρόμαξαν από σεισμό ή από Τούρκο και τα μάτια τους δεν καίγουνταν. Εδώ η λευτεριά είχε σβήσει τη λαχτάρα για τη λευτεριά κι η ζωή απλώνουνταν ευτυχισμένι κοιμάμενο νερό, κι αν κάποτε ταράζουνταν, ποτέ δεν σήκωνε τρικυμία. Ασφάλεια ήταν το πρώτο δώρο του νησιού που ένιωσα περιδιαβάζοντας στη Νάξο, ασφάλεια κι ύστερα από λίγες μέρες ανία. Είχαμε γνωριστεί μ’ έναν πλούσιο Ναξιώτη, τον κυρ Λάζαρο, πούχε ένα θαυμαστό περβόλι στις Εγκαρές, μιά ώρα από τη Χώρα, μας κάλεσε, μείναμε δυό βδομάδες, τι αφθονία, τι δέντρα φορτωμένα καρπό τι μακαριότητα! Η Κρήτη γίνηκε παραμύθι, ένα ανταρεμένο σύννεφο μακρινό, ποτέ τρομάρες κι αίματα κι αγώνες ελευτερίας, τα πάντα έλιωναν και χανόντουσαν μέσα στη νυσταλέα τούτη Ναξιώτικη ευδαιμονία.»
ΑΠΟ - http://www.naxos.gr/gr/
